به گزارش شاخص خبر، ٢۵ شوال مصادف با ۴ اردیبهشت‌ماه، شهادت امام جعفر صادق (ع) است.
حجت الاسلام و المسلمین علی‌اصغر خلج در گفتگو با خبرنگار شاخص خبر اظهار کرد: امام صادق (ع) در سال ۱۴۸ قمری به دست عوامل منصور دوانقی مسموم شد و بر اثر آن، به شهادت رسید. درباره روز شهادت امام جعفر صادق (ع) دو روايت ذكر شده است: روايت نخست دلالت دارد كه آن حضرت در ٢۵ شوال به شهادت رسيد و روايت دوم می‌گويد آن حضرت در نيمه رجب سال ١۴٨ قمری به شهادت رسید. اما نظر مشهور و معروف علماي شيعه روايت نخست است.
وی افزود: سخن گفتن از امام صادق (ع) رهبر مسلمانان، پناه فقیهان و سخنوران و مرجع علما و متفکران، همانا سخن گفتن از ستاره های آسمان ولایت اهل بیت (ع) و مرحله ای از مراحل امتداد امامت و رهبری فکری و سیاسی، در زندگی مسلمانان است و شناخت وی در واقع شناخت شاخه‌ای از درخت اهل بیت (ع) است. زیرا شناخت شخصیت هر یک از امامان، در واقع شناخت راه و رسم کلی ایشان و پی بردن به شخصیت همه آنان است.
کارشناس مذهبی گفت: عموم مسلمانان و حتی دیگران وی را از سلاله نبوت و معتمدان امت، می شناختند و او را سمبل مبارزه با ستم و سرکشی امویان و عباسیان می‌دانستند و دوستی و پیروی او را، بر همه مسلمانان واجب می‌شمردند.
این کارشناس بیان کرد: کلمات امام صادق (ع) بسیار گهربار و برای انسان راهنما و راهگشا است. امام صادق (ع) روز هفدهم ماه ربیع الأول سال ٨٣ هجری در مدینه متولد شد و در نیمه ماه رجب و یا شوال سال ١۴٨ در ۶۶ سالگی از دنیا رحلت فرمودند. حضرت صادق (ع) مدت ١٢ سال در زمان حیات جدش زندگی کرد و ١٩ سال هم با پدرش بود و مدت ٣۴ سال هم بعد از رحلت پدر بزرگوارش امامت کردند.
خلج ادامه داد: امامت ایشان مصادف با ایام خلافت هشام بن عبد الملک و ولید بن یزید بن عبد الملک و یزید بن ولید بن عبد الملک معروف به ناقص و ابراهیم بن ولید و مروان بن محمد حمار بود. پس از این پیراهن سیاهان با پرچم سیاه از خراسان قیام کردند و خلافت از بنی امیه گرفته شد و به دست عباسیان افتاد، حضرت صادق (ع) زمان این گروه را هم درک کرد و در دوران خلافت أبو جعفر منصور در مدینه وفات کرد و در کنار قبر پدر و عمویش حضرت امام حسن (ع) به خاک سپرده شد.
وی عنوان کرد: ابعاد شخصیتی امام جعفر صادق (ع)
فضایل و مناقب امام صادق (ع) بر کسی پوشیده نیست. ایشان در تمامی عصرها همواره نه تنها معلم شیعیان بلکه تمامی افراد بوده‌اند. شخصیت ایشان به گونه‌ای بود که افراد می‌توانستند در زمینه‌های مختلف از آن بهره ببرند. عفو و گذشت و صبر و شکیبایی از عناوینی بود که امام صادق (ع) سرشار از آن بودند.
کارشناس مذهبی تصریح کرد: در باب عظمت علمی امام صادق (ع) شواهد فراوانی وجود دارد و این معنا مورد قبول دانشمندان شیعه و اهل سنت است. امام صادق (ع) درطول ٣۴ سال امامت طولانی خود ابواب علم را بر روی شاگردان و دانشمندان اسلامی گشود و مرجع دینی و علمی شیعیان گردید.
این کارشناس خاطرنشان کرد: امام صادق (ع) با توجه به فرصت مناسب سیاسی که به وجود آمده بود و با ملاحظه نیاز شدید جامعه و آمادگی زمینه اجتماعی، دنباله نهضت علمی و فرهنگی پدرش امام محمد باقر (ع) را گرفت و حوزه‌ی وسیع علمی و دانشگاه بزرگی به وجود آورد و در رشته های مختلف علوم عقلی و نقلی آن روز، شاگردان بزرگ و برجسته ای همچون هشام بن حکم، محمد بن مسلم و.. تربیت کرد که تعداد آنها را بالغ بر ۴ هزار نفر نوشته‌اند.
خلج افزود: وی باقدرت هرچه تمام‌تر نهضت بزرگ علمی بر پا کرد و میراث عظیم و سترگی را برای جهان اسلام و تشیع باقی نهاد. امام صادق (ع) درعصر خویش، نام آورترین فرد در مسائل علمی بود و آواز ایشان در سرتاسر ممالک اسلامی شنیده می شد؛ بدین سبب هیچ یک از امامان دیگر ما به تعداد شاگردان آن حضرت شاگرد نداشتند و به تعداد روایات ایشان روایت ندارند.
وی عنوان کرد: عصر امام صادق (ع) عصر برخورد اندیشه‌ها و پیدایش فرق و مذاهب مختلف بود. در زمان ایشان، بر اثر برخورد مسلمین با عقاید و آرای اهل کتاب و نیز دانشمندان یونان، شبهات و اشکالات گوناگونی پدید آمده بود. ایشان در برخورد با این فرقه‌ها از شیوه‌های مختلفی چون تأسیس مراکز علمی و تربیت افراد مستعد، تبیین و گسترش فقه، احیای حدیث، مبارزه با مسلک‌های انحرافی و گفتگو و مناظره استفاده می‌کردند.
کارشناس مذهبی عنوان کرد: علم آن حضرت نیز علمی قرآنی است. مواردی را که از قوانین الهی و احکام فقهی برای یاران خود بیان می‌کردند منطبق با همان مواردی بود که خداوند در قرآن کریم بیان کرده‌اند.
خلج خاطرنشان کرد: امام صادق (ع) در زمینه‌ی عبادی نیز بنده حقیقی خدا بودند. صفات عبادی ایشان از جمله حضور قلب و خشیت الهی، از جمله صفاتی است که در آیات الهی به آنها اشاره رفته است.
وی اظهار کرد: سیاست ایشان نیز همان سیاست مورد نظر قرآن بود. ایشان طبق آیات قرآنی از همنشینی با دستگاه طاغوت خودداری می‌کردند و به یاران خود نیز اجازه‌ی همنشینی با آن ها را نمی‌دادند.
انتهای خبر/٣٠٠٠
